فقط کمی یقین لطفا

امروز که ناهارم را خورده بودم  و داشتم آهنگهای قر و قمیش دار و قرتی مرتی مسخره ام را گوش می کردم 

یک دفعه احساس کردم در نقطه ی کور یک رستوران خلوت نشسته ام

چقدر هم شبیه آدمهای بزرگ و متفکر نشسته بودم

به نقطه ای نامعلوم چشم دوخته و در اقیانوس ارغوانی خیالاتم پشتک میزدم 

هنوز ده دیقه نگذشته بود که گارسون دیوانه ی بیل به دست آمد و ریشه ی افکارم را از بیخ و بن کند

انگار اگر او نمی آمد می خواستم تا ابد انجا بنشینم و آنقدر به شک ها و تردیدها و احتمالات فکر کنم که 

همه ی شک ها و تردیدها و احتمالات عالم تمام بشوند

ولی انگار او از طرف کاینات آمده بود تا جلوی نابودی شک ها و تردیدها و احتمالات جامعه ی بشری را بگیرد

که اگر نمی آمد تا چند دقیقه ی دیگر از آنها جز پشیزی نمی ماند

القصه بعد از دل کندن از نقطه ی نامعلوم ِ مذکور و ضمن کنترل خشم در برابرِ گارسونِ رشته ی افکار پاره کننده ی مزاحم

با مشقت تمام به امید نشیدن جمله ی "متاسفانه تموم کردیم"

اراده کردم  که زبانم را در دهان کپک زده ام بچرخانم و بگویم "فقط کمی یقین لطفا"